Inspiration
Nemám inspiraci o čem psát. Vrátila jsem se z lyžáku, na který bych si tak chtěla zanadávat, ale nemůžu. Bylo to tam skvělé, až na ubytování, stravu, učitele. Ale v mých vzpomínkách jsou jen dobré zážitky. Každopádně si tu nebudu vylejvat pocity z lyžáku. Píšu jen o pro mě podstatných věcech, což z lyžáku jsou poslední dva dny strávené v tvojí blízkosti. Ano zase. Zase myslím někoho jiného. Ale co, jsem holka a mám právo být zamilovaná.
Jak k tomu vlastně došlo ; Jasný, vzkazy kámošce typu :"Pořád na mě zírá a už mi to vadí." tak ty byly pořád. Pořád jsi se na mě usmíval, oplácel mi pohledy, tiše jsi mě pozoroval a já cítila pocit, že na mě někdo kouká. Nevadilo ti, že se dívám přímo tobě do očí a ty mně. Teď už můžu říct, že první přátelství, potom láska, potom vztah. Tak to mám já. Nikdy jsem si tě nevšimla, nevýrazné oči, tiché procházení po chodbě. A dnes? Otevřená kolonka chatu, čekám kdy mi napíšeš. Nenapíšeš, musím napsat já a čekat na tvou odpověď. Napíšeš obyčejné ahoj. Postěžujem si na vrzací postele na hotelu a tím naše konzervace končí. Po chvilce netrpělivého čekání na zprávu se mi ukazuje, že píšeš. Srdce začne bít, žaludek se svírá. Napíšeš, že už musíš jít. Aha. Zklamání. Prohlížím si zprávu celkem dlouho a hledám v ní nějaký náznak. Co znamená "Musím jít, tak zatím ahoj."? Proč zatím? Abych věřila, že ještě někdy napíšeš. Děsím se dne ve škole, co když budeš dělat, že se neznáme. Proč ten blbej lyžák musel skončit. Byli jsme tam spolu, dva kamarádi. Čtyřikrát jsi navštívil náš pokoj, než jsi nám řekl dobrou. Usmíval jsi se, povídal jsi si.
Our little story.
Seděla jsem v autobusu a zírala do okýnka. Povídala jsem si se sousedkou, která u toho okýnka seděla. Nastalo hrobové ticho. Úsměv na tváři sklesl. Dívala jsem se jen z okýnka na ubíhací Rakousko. Kamarádka se zase rozpovídala. "Ehm." řekla. Kývla hlavou na náznak, že se mám otočit. Opatrně jsem se otočila a byla mým obličejem u jeho. Lekla jsem se. Já:"Co tu děláš? Víš jak jsem se lekla?" usmála jsem se na něj. On:"Promiň. Nechceš si se mnou vyměnit sedačky? V zadu je nuda." Já:"S kým sedíš?" On:"S Verčou." Já:"Nevim. Asi ne, kdyžtak pak." sladce se usmál a odkráčel na tvé místo. Chtělo se mi brečet. Chtěl abych odešla, aby tam mohl být s Ájou(kamarádkou sedící vedle mně). Já:"Áji? Nemám tam jít. Sedni si s ním, třeba tě má rád." Ája:"To bych ti neudělala." otočila se a dívala se z okna. Přemýšlela jsem nad tím, že ho třeba chce, ale kvůli mně to skrývá. Dívala se na svého vyvoleného a usmívala se na něj. Snažila se, aby si jí aspoň všimnul. Bez úspěchu. Já mám to štěstí, že na mě občas promluví. Já:"Vážně ho nechceš? Máš na něj větší šanci, když chce sedět vedle tebe." Ája se na mě otočila. Ája:"Děláš si srandu? On věděl, že tam nepůjdeš. Jenom s tebou chtěl mluvit!" Začala jsem nad tím přemýšlet. Co když má pravdu? Co když se mu vážně líbim. Ale když se podívám na ní, uvědomuju si, jaké mám štěstí, že jsme aspoň kamarádi, jí si ten její ani nevšimne.